Wierzba borówkolistna Salix myrtilloides L.
Wierzbowate (Salicaceae)
Krzew o pędach głównych pełzających pod ziemią i delikatnych, cienkich, wyprostowanych, brunatno-oliwkowych pędach nadziemnych wysokości do 0,5 m, w młodości krótko owłosionych, później nagich. Liście na krótkich ogonkach długości do 0,5 cm, podłużnie eliptyczne, długości 1,5–3,5 cm i szerokości 1-1,8 cm, z wierzchu żywo zielone z fioletowym odcieniem, od spodu sinozielone, z krótkim, ostrym szczytem i lekko podwiniętym brzegiem, rzadko drobno ząbkowanym. Przylistków brak. Roślina dwupienna; kwiaty męskie i żeńskie z jednym miodnikiem, umieszczone w kątach przysadek i zebrane w kotki. Kwiaty męskie z dwoma pręcikami o długich, nagich nitkach i eliptycznych, początkowo czerwonawych, później żółtych iw końcu czerniejących pylnikach; żeńskie z jednym, nagim, umieszczonym na dość długim trzoneczku słupkiem o krótkim, czerwonym, często podwójnie podzielonym znamieniu. Przysadki odwrotnie jajowate bądź języczkowate, tępe, żółtawe lub brązowawe, czasem górą czerwonawe, o orzęsionym brzegu, z zewnątrz owłosione. Kotki męskie długości około 2,5 cm i grubości około 0,8 cm; kotki żeńskie długości do 3 cm i grubości około 1 cm. Owocostan jest złożony z nagich torebek, pękających dwiema lekko odginającymi się klapami.
Kwitnienie: V-VI (kotki rozwijają się równocześnie z liśćmi).
Występowanie w Polsce i siedlisko: rzadko na niżu i pogórzu. Głównie nad Dolną Wisłą (Bory Tucholskie, okolice Chełmna, Nakła i Szubina), na Ziemi Dobrzyńskiej, Pojezierzu Mazurskim, Łęczyńsko-Włodawskim, Roztoczu i nielicznie w Sudetach. Osiąga w Polsce południową granicę zasięgu. Rośnie na podtopionych torfowiskach przejściowych, najczęściej pojedynczo lub w niewielkich skupieniach.
Uwaga! Gatunek objęty ochroną ścisłą.
